Δεν ξέρω αν είναι η σωστή στιγμή για να εκφράσω τα συναισθήματα μου εν μέσω σκανδάλων βλέπε «Ορέστης» αλλά νιώθω πως θα πνιγώ αν δεν το κάνω. Τις τελευταίες μέρες αντιλαμβάνομαι πως σε αυτό το μικρό νησί που ζούμε και στην κυπριακή κοινωνία έχουμε φαινόμενα που θα έπρεπε να μας κάνουν να ανησυχήσουμε και να επαναπροσδιοριστούμε. Θα μιλήσω για δύο φαινόμενα που είδα στο Instagram με 2 παιδιά να θέλουν να διαγράψουν τους λογαριασμούς του, ο ένας το έκανε ήδη, λόγω υβριστικών σχολίων aka bullying που δέχτηκαν. .Και απορώ από πότε στην Κύπρο χάθηκε  το χιούμορ, χάθηκε το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται με τον δικό του τρόπο θέλοντας να περάσει τα δικά του ίσως μηνύματα ή να κάνει απλά την πλάκα του. Δεν ξέρω αν ζούμε σε περίοδο οικονομικής κρίσης, αλλά σίγουρα  ζούμε σε περίοδο κοινωνικής κρίσης . Έχω καταλάβει πως προσπαθούμε να δείξουμε πως έχουμε αποδεχτεί πολλά πράγματα ( κάποιοι προσπαθούν και όντως μας έχουν πάει βήματα μπροστά) αλλά μας λείπει ουσιαστική παιδεία και τα αφήνουμε όλα λίγο στην επιφάνεια.  Μας λείπει η αποδοχή του άλλου όπως είναι,  από aτην στιγμή που δεν μας ενοχλεί και δεν μας κάνει κακό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος να μπει στον λογαριασμό ενός 20χρονου που κάνει videakia χιουμοριστικά και να τον κρίνει αρνητικά, γιατί να κοροϊδέψει κάποιον άλλον που θέλει να δείχνει την αληθινή του πλευρά. Ποιος μας δίνει το δικαίωμα; ‘Eνιωσα την ίδια θλίψη, την ίδια που ένιωσα όταν τα Χριστούγεννα είδα για πρώτη φορά live την Ελένη Φουρέιρα στην Κύπρο και κατάλαβα γιατί όλοι την λατρεύουν τόσο. Γιατί περνάει πολλά παραπάνω μηνύματα από αυτά που φαίνονται. Γιατί όταν αφιέρωσε ένα τραγούδι στον συνεργάτη της και τον σύντροφο του που ήταν εκεί  και αυτοί αγκαλιάζονταν, είδα παιδάκια 8-9-10 χρονών, μπροστά μου να γελάνε και να δακτυλοδείχνουν προσπαθώντας μάλιστα να βγάλουν και βίντεο το συγκεκριμένο ζευγάρι που εγώ προσωπικά ζήλευα τον έρωτα τους… Φαντάζομαι αυτά τα παιδάκια δεν θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν την αγάπη, το λάθος και το σωστό… Φαντάζομαι είναι ο καθρέφτης των γονιών τους και αυτών που τους έμαθαν… Την ίδια λύπη ένιωσα όταν στον Φούρνο περιμένοντας στο ταμείο για να πληρώσω ένα αγοράκι ήθελε να αγοράσει την νέα Kit Kat Ruby και ο πατέρας του του είπε “ Όχι δεν είσαι κορούα για να αγοράσεις ροζ σοκολάτα “. Μπορώ να φανταστώ τις συμβουλές που θα δώσει ο συγκεκριμένος πατέρας για όλα τα θέματα…. Αφού καταφέραμε να απενοχοποιήσουμε το sexy κάνοντας το κιόλας της μόδας, μπορεί και με την βοήθεια της Kim Kardashian,  ( αν και το nude πάντα πουλούσε) παίρνοντας χιλιάδες likes και followers, συνεργασίες με brands και πλέον μια κοπέλα που ντύνεται sexy δεν είναι προκλητική,  απενοχοποιήσαμε επιτέλους το plus size( από τα λίγα θετικά του «αντιγράφουμε ότι είναι μόδα στο εξωτερικό») πόσο σπουδαίο θα ήταν να καταφέρουμε να απενοχοποιήσουμε με την ίδια ευκολία  κι’ άλλα θέματα. Την ροζ σοκολάτα, το χιούμορ, το να μπορεί ο καθένας να είναι ο εαυτός του. Α ναι, γιατί θα μπορούσες να μου πεις πως η εκκλησία μας δεν τα δέχεται αυτά… Εγώ όμως μεγάλωσα με ένα Θεό που τους αγαπάει όλους το ίδιο… Νομίζω και η εκκλησία μας κάπου εκεί θα έπρεπε να στηρίζεται. Αλλά ας μην πάω βαθιά γιατί είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα που θα πονέσει αν την κάνουμε…  Όπως επίσης πονάει και το Ότι μια κοπέλα με καταγωγή από Φιλιππίνες και Ταϊλάνδη δεν είναι «μαυρούα».Το ότι αυτή έρχεται Κύπρο για να δουλέψει ενώ εμείς μπορούμε να πάμε στην χώρα της για διακοπές δεν μας κάνει ανώτερους… Δεν ξέρω αλλά σίγουρα κάπου έχουμε πρόβλημα, κάπου πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε, και αν κάτι μας προσβάλλει την αισθητική τότε υπάρχει το κουμπί Unfollow, όπως ακριβώς και την ζωή. Γιατί επιλέγουμε πάντα το Comment… Δεν ξέρω ίσως κάπου εκεί κρύβονται και οι δικές μας ανασφάλειες. Ίσως αν επιλέγαμε το κουμπί της καρδούλας να ήταν όλα λίγο καλύτερα…

Μαρίνα x